नयाँ वर्ष र मधेस राजनीति
नयाँ वर्ष र
मधेस राजनीति
चुनाव आफ्नो अनुकूल बनाउन चाहने सबै
शक्तिले आउने वर्ष अखडा जमाउने मधेसमै हो ।
२०७० सालमा मधेसको राजनीति मुलुकको केन्द्रविन्दु बन्ने देखिँदैछ
। यस वर्षको संघारमा मधेस केन्दि्रत दल र अन्य दलहरूको तराई केन्दि्रत क्रियाकलाप र
रणनीतिले यस्तै संकेत गरेको छ । राष्ट्रिय राजनीतिमा मधेस प्राथमिक बन्नुका केही मौलिक
आधारहरू छन् । पहिलो, जनसंख्याको ठूलो हिस्सा मधेसमै रहेको छ । अन्य भागको भन्दा जनघनत्व
बढी छ । जनघनत्वले गर्दा राजनीतिक शक्ति प्रदर्शन गर्न सहज र सुगम हुँदोरहेछ । त्यसैले
महत्त्वाकांक्षी वामपन्थीदेखि दक्षिणपन्थीसम्म, पहिचानधर्मीदेखि समुदायवादीसम्म सबैको
सहज आकर्षणको मैदान मधेस भएको छ ।
दोस्रो, मधेसी
समाजमा विविधता छ । यसले राज्य पुनःसंरचनासँग जोडिएका प्रायः मुद्दासँग सरोकार र सान्निध्य
राख्छ । मधेसी, थारु, मुस्लिम, दलित, पिछडा वर्ग, पहाडी समुदाय र अन्य धार्मिक अल्पसंख्यकहरू
यहीं छन् । यी सबै बहुल पहिचानधर्मीहरू राजनीतिक शक्तिका रूपमा रूपान्तरित हुने क्रममा
छन् । तेस्रो, मधेसको भौगोलिक अवस्थिति छिमेकी भारतका संवेदनशील राज्यहरूसँग जोडिएको
छ । पूर्वी मधेस भारतको पूर्वोत्तर राज्यसँग जोडिएको छ, जहाँ सशस्त्र संघर्ष र केन्द्रसँग
असहमतिको राजनीतिको लामो पृष्ठभूमि छ । भारतको राजनीतिमा तुलनात्मक रूपमा स्थिर क्षेत्रका
रूपमा चिनिने गंगाको तटीय प्रदेशहरू उत्तर प्रदेश र विहार पनि क्रमशः पश्चिमी र मध्य
मधेससँग जोडिएको छ । मधेसमा तरलता र तनाव उत्पन्न हुँदा त्यसको प्रत्यक्ष असर यी दुई
हिन्दीभाषी प्रदेशमा पर्नेछन् । सुदूर पश्चिमी मधेस भारतको नयाँ राज्य उत्तराखण्डसँग
जोडिएको छ । यो भौगोलिक अवस्थितिले दक्षिण एसियामा रुचि राख्ने अन्तर्राष्ट्रिय शक्तिहरूलाई
मधेससँग सम्बन्ध राख्न रुचि बढाएको मान्न सकिन्छ ।
केन्द्रीय राजनीतिमा
बर्चस्व स्थापित गरेको नेपाली कांग्रेस र नेकपा एमाले तथा नयाँ शक्तिका रूपमा आएको
एमाओवादीको बोलवालालाई नियोजित धक्का दिने काम पनि मधेसको राजनीतिले नै गरेको छ । त्यसैले
मधेसको राजनीतिमा असरकारी प्रभाव नल्याएसम्म यी पक्षको केन्द्रीय सत्ता सुरक्षित नहुने
निश्चितप्रायः छ । मधेसी राजनीति आफैमा विभाजित भए तापनि राष्ट्रिय राजनीतिको बृहत्तर
पटलमा यो एउटा स्थायी हिस्साको रूपमा उदाएको छ । प्रधानन्यायाधीश नेतृत्वको सरकार गठनको
सन्दर्भमा गरिएको चार शक्ति बीचको सम्झौतामा मधेसी दलहरू एक हिस्साका रूपमा रहे । उक्त
सरकार गठन प्रक्रियासँग असहमत कित्तामा पनि मधेसी दलको एउटा हिस्सा छ । अर्थात पक्ष
वा विपक्षको राजनीतिमा समेत मधेस एउटा स्थायी शक्ति भएको छ ।
मधेस शब्दले
धेरैलाई लोभ्याएको छ । गत संविधानसभाको निर्वाचनमा पहाडी जिल्लाबाट विजयी भएका एमाओवादी
अध्यक्ष प्रचण्ड दोस्रो संविधानसभा निर्वाचनमा मधेसबाट चुनाव उठ्ने घोषणा गरेका छन्
। नेपाली कांग्रेसको त्रिवेणीधाममा सम्पन्न हुँदै गरेको महासमिति बैठकमा 'मधेस' नै
चर्चाको विषय बन्यो । मिडियाले पनि कांग्रेस र मधेससँग जोडेर विषयवस्तुहरू पस्किने
प्रयत्न गरे । एमालेभित्र पनि मधेसमा कसरी बलियो हुने र आफ्ना कार्यकर्ताहरूलाई कसरी
बहिर्गमनबाट सुरक्षित राख्ने भन्ने दबाब परेको छ । नेकपा—माओवादीमा पनि मधेसमा बलियो
नभएसम्म देशको राजनीतिमा देखिन यस सन्दर्भमा मधेस राजनीति र मधेसी राजनीति फरक कुरा
हुन् । सँगै एकअर्काका पूरक पनि हुन् । मधेस राजनीति भनेको समग्र तराईमा हुने
राजनीति हो भने मधेसी राजनीति भनेको मधेसी पहिचान स्विकार गर्ने समुदायभित्रको राजनीतिक
अभ्यास हो । तर यी दुइटै राजनीतिमा अहिलेसम्म मधेस केन्दि्रत दलहरू नै त्यसको पर्यायका
रूपमा उपस्थित भएका थिए । हुनुपर्ने के हो भने जहाँ जनसंख्याको ठूलो हिस्सा छ, त्यहाँ
राजनीति स्वाभाविक रूपमा जटिल र घनिभूत हुन्छ । मधेसको राजनीतिमा राजनीतिका अन्य खेलाडीहरू
पनि उपस्थित हुन खोज्नु स्वाभाविक हो । किनभने मधेसको चुलिँदो आकाक्षा, अपेक्षा र अप्ठ्याराहरूलाई
समग्र राजनीतिक शक्तिले नै सम्बोधन गर्न र त्यहाँभित्रको अन्तरविरोधलाई चलायमान बनाएर
निकासको सही बाटो पत्ता लगाउन सक्छन् । काठमाडौं र मधेसलाई जोड्ने प्रयत्नका रूपमा
पनि राष्ट्रिय राजनीतिको केन्द्रविन्दु बन्न मधेस जरुरी थियो । प्रचण्ड वा माधव नेपाल,
सुशील कोइराला वा रामबहादुर थापा 'बादल' मधेस चहार्छन् भने यसबाट कुनै पनि पक्ष तर्किनु
आवश्यक छैन ।
विभिन्न राजनीतिक
पक्षको उपस्थितिले राजनीतिक प्रतिस्पर्धा बढाउँछ र त्यहाँको राजनीतिलाई केन्द्रीय राजनीतिमा
प्रतिनिधित्व दिन्छ ।
यही चुनौती
सामना गर्न मधेसभित्रका गैरमधेसी पहिचानधर्मीलाई आफूसँग जोड्ने प्रयत्न मधेसवादी दलहरूले
गर्न थालेका छन् । भोलिको पुनःसंरचित राज्यस्वरुपमा ती समूहको सुरक्षित, समृद्ध र सम्मानजनक
भविष्य हुन्छ भनेर यिनीहरूले बोल्न थालेका छन् । मधेस विद्रोहबाट स्थापित गर्न खोजेका
पाँच 'स' अर्थात संघीयता, समावेशीकरण, सांस्कृतिक संरक्षण, समृद्धि र सामुदायिक सद्भावका
मान्यताहरू अतिक्रमित हुनुहुँदैन भन्ने सवालमा मधेस केन्दि्रत दलहरू आपसमा जतिसुकै
विभाजित भए पनि चनाखो देखिन थालेका छन् । मधेसबाट आउँदो निर्वाचनमा प्रतिनिधित्व गरेकै
आडमा मधेसी विद्रोहका मान्यताहरूलाई आफ्नो दलको दृष्टि—आवरणबाट ढाकिदिने त होइनन् भन्ने
खतरा बोध पनि गरिरहेका छन् । अर्थात नयाँ वर्षमा यो खतरासँग कसरी सामना गर्ने चुनौती
खडा भएको छ, मधेसी दलहरूका लागि ।
त्यसका लागि
सामूहिक प्रयत्नहरूको तलास मधेसी दलहरूले गर्नेछन् । यसक्रममा आउने वर्ष मधेसी दलहरूमाझ
मोर्चा निर्माणको वर्षको रूपमा देखा पर्नेछ । दल विशेषको राजनीतिभन्दा मोर्चाबन्दीको
राजनीति प्रबल भएर आउनेछ । अहिले मोर्चाको नाममा देखापरेको पाँच दल(महन्थ ठाकुर, विजय
गच्छदार, राजेन्द्र महतो, महेन्द्र यादव, राजकिशोर यादव) गठबन्धन सरकारी सिन्डिकेटमा
सँगै देखिए पनि चुनावी प्रयोजनका लागि अलग-अलग धार समात्ने स्थिति बन्दैछ । उपेन्द्र
यादव, जयप्रकाश गुप्ता, शरत्सिंह भण्डारी, अनिल झा र अन्य साना घटकहरू आ-आफ्नो अनुकूलताअनुसार
मोर्चाबन्दीको यात्रामा अग्रसर देखिएका छन् । सशस्त्र समूहबाट शान्ति प्रक्रियामा आएका
समूहहरू पनि मोर्चाबन्दीको यात्रामा समाहित हुँदैछन् । यसरी पहिलेको मधेसी मोर्चा निर्माणको
प्रक्रिया र प्रयोजनभन्दा आउँदो वर्ष मोर्चा निर्माण आ-आफ्ना समूहगत स्थायी स्वार्थका
लागि हुनेछ ।
सशस्त्र राजनीतिका
दुई पक्ष जयकृष्ण गोइत र नागेन्द्र पासवान उर्फ ज्वालासिंह अझै पनि मूलप्रवाहबाट टाढै
छन् । जयप्रकाश गुप्ता र जयकृष्ण गोइतबीच शान्तिपूर्ण राजनीतिका सम्बन्धमा भएका पत्राचार
यस वर्षको सर्वाधिक चर्चित चिठ्ठी रह्यो । फागुको पूर्वसन्ध्यामा जेलबाट मुक्त भएपछि
गुप्ता मधेसी राजनीतिमा धु्रवीकरण निर्माणमा सक्रिय छन् ।
यसले आउने वर्ष
मुद्दा हराइरहेको मधेसी राजनीति केही चलायमान हुनेछ ।
मधेसमा थारु,
कोचिला, दलित, मुस्लिम र पहाडी समुदाय केन्दि्रत राजनीतिक आयामहरू ज्युँदो रहेको भए
तापनि यिनीहरू राजनीतिक पक्ष भएर देखापर्न सकेका छैनन् । यसमध्ये पहाडी राजनीतिलाई
आकार दिन खोजेको 'चुरे भावर' राजनीति हराइरहेको छ र उनीहरू बीचका अन्तरविरोधले गर्दा
चाँडै मुखर हुने सम्भावना न्यून छ । बरु पहाडी समुदाय मधेसी राजनीति र अन्य राजनीतिक
शक्तिहरूसँग जोडिन थालेका छन् । मधेसमा बस्ने पहाडी समुदायको ठूलो जनमतलाई लोभ्याउनुपर्छ
भन्ने बुझाइ प्रायः शक्तिहरूको नजरमा परिसकेको छ । थारु राजनीति वर्षको सुरुमा मधेसी
राजनीतिजस्तै मुखर भएर आयो । तर संगठित र सक्षम नेतृत्वको अभावमा केन्द्रमा उसले सौदाबाजीको
रूप लिन सकेन । थारु जनमतलाई अन्य शक्तिले आफूसँग जोड्ने रस्साकस्सीको अवधि हो, अहिलेको
समय ।
चुनाव आफ्नो
अनुकूल बनाउन चाहने सबै शक्तिले आउने वर्ष अखडा जमाउने मधेस नै हो । यो अन्तर्राष्ट्रिय
स्वार्थको पनि सामरिक थलो बन्दैछ । लामो समयसम्म मधेसलाई काठमाडौंले नियन्त्रित गरेको
भए तापनि अब काठमाडौं कब्जा गर्ने मनसुवालाई मधेसले नै बाटो दिने निश्चितप्रायः छ ।
परिवर्तनकारी राजनीति बलियो भए, मधेस र देशलाई फाइदा छ । मधेसको खाली मैदान, यस अर्थमा
त्यहाँ कुनै दल विशेषको पक्षमा लहर छैन, दक्षिणपन्थी दलले पनि त्यहीं शक्ति सञ्चय गर्न
खोजिराखेको छ । कमल थापाको धार्मिक रथयात्रा वा काठमाडौंको शक्ति प्रदर्शनमा प्रशस्त
मधेसी अनुहारहरू देखापर्न थालिसकेको छ । पहाड र मधेस जोड्ने सेतु हिन्दु राजनीति हुनसक्छ
भन्ने मान्यता राख्नेहरू मधेसमा पसिना बगाउन थालेका छन् । यसले आउने राजनीतिको संकेत
गर्छ ।
जेठ १४ मा संविधान
नबन्दा मधेसमा विस्फोट हुन्छ भन्ने ठम्याइले आकार लिएन । विद्रोहताका एउटै नारामा मधेस
उठेको थियो । तर जेठ १४ पूर्व मधेसको विभिन्न भागमा फरक-फरक नाराका साथ आन्दोलन भए
। यसले मधेसकै क्षेत्र विशेषहरूमा बदलिँदो आकांक्षा र स्वार्थलाई प्रस्ट्यायो । नयाँ
वर्षको राजनीतिमा बितेका वर्षको सुरुवातमा देखापरेको यो फेरबदललाई पनि पृष्ठभूमिमा
राखेर राजनीति गर्न खोज्ने प्रवृत्ति सघन हुनेछ ।
तस्करीका लागि बालबालिकाको प्रयोग
तस्करीका लागि बालबालिकाको प्रयोग
२३ चैत, गौशाला । महोत्तरीका विभिन्न सीमा नाकामा अहिले तस्करीका लागि दैनिक एक हजारभन्दा बढी बालबालिका प्रयोग हुने गरेका छन् ।
जिल्लाको प्रमुख भन्सार नाका भिट्टामोड
तथा सहायक सीमा नाकाहरु मटिहानी, सम्सी, कट्टीकटैया, ईटहर्वा, पोखरभिण्डा,
रघुनाथपुर, खैरबनी, बथनाहालगायतका ठाउँमा दैनिक हजारभन्दा बढी बालबालिका
सरसामानहरु नेपाल-भारत ओसारपसारमा लागेका स्थानीय बासिन्दाले बताएका छन् ।
भारतीय सीमा सुरक्षा बल एसएसबीले अहिले
भारतबाट सरसामान ल्याउन कडाइका साथ रोक लगाएको कारणले गर्दा नेपाली
व्यापारीहरु भारतीय सामानहरु ल्याउन सीमा नजिक बसोवास गर्ने बालबालिकालाई
सामान ओसारपसारमा लगाएको मटिहानी निवासी बैजु मण्डलले बताएका छन् ।
उनले मटिहानी सीमा नाकामा मात्रै दैनिक ५ सयको हाराहारीमा बालबालिका भारतीय सरसामानहरु नेपाल ल्याउने काममा संलग्न रहेकोे दाबी गरे ।
उनले बालबालिका सीमा नाका वा मानिस
हिँडडुल गर्ने ठाउँबाट नभएर गाई बाख्रा चराउने बहानामा अवैध तरिकाले वनको
बाटो भएर भारतीय सामानहरु नेपाल ल्याउने गरेको बताए ।
नेपाली व्यापारीहरु एउटा एसएसबीको कारण र
अर्को भन्सार शुल्कको कारण पनि भारतीय सरसामान नेपाल ल्याउनका लागि सीमा
नाका नजिकै बसोवास गर्ने बालबालिकालाई प्रयोग गर्ने गरेका छन् ।
त्यस्तै जिल्लाका पोखरभिण्डा र
रघुनाथपुरबाट पनि सयौँ बालबालिका दैनिक नजिकैको वनमा घाँस, पगार र दाउराको
बहाना बनाउँदै भारतीय सरसामानहरु नेपाल ल्याउने गरेको स्थानीय विजय यादवले
बताए ।
त्यस्तै सीमा नाका सम्सी, बथनाहा,
कट्टीकटैया र ईटहर्वाका बालबालिका दशगजा क्षेत्रमा क्रिकेट, फुटबललगायतका
खेल खेलिरहेकै क्रममा भारतको बजारहरुबाट सामानहरु नेपाल छिराउने गरेको
स्थानीयहरु बताउँछन् ।
बालबालिका ठूलठूला व्यापारीहरु जस्तो
साइकल, मोटरसाइकल, जिप, ट्रयाक्टर, टायरगाडा वा अन्य ढुवानीको माध्यमबाट
ठूलो माात्रामा नभई ससाना पोका बनाई हातमा वा टाउको बोकेर ल्याउने गर्दछन् ।
जसले गर्दा भारतीय एसएसबीले चालसम्म पाउन
सक्दैन भने एकदिनमा एउटा बच्चाले दुईदेखि पाँच पटकसम्म थोरैथोरै गरी धेरै
सरसामान ल्याउने गरेका छन् ।
नेपाली व्यापारीहरुको भरपर्दो र सस्तो
ढुवानीका माध्यम बनेका बालबालिकालाई उनीहरुले एउटा पोका ल्याएबापत १०
रुपैयाँदेखि ५० रुपैयाँसम्म बालबालिकाको उमेर हेरेर पैसा दिने गर्दछन् ।
जिल्लाका सीमा नाकाहरुमा बसोवास गर्ने
धेरैजसोका बालबालिका त अहिले पढाइ लेखाइ छोडेर पनि नेपाल-भारत सरसामान
तस्करीमा दिनभरि बिताउने गरेको प्रत्यक्षदर्शी बताउँछन् ।
बालबालिका पढाइ लेखाइ छोडी कामकाजमा
लागेकोबारे अभिभावकलाई भन्दा अभिभावकहरुले बालबालिकालाई कामकाज छोडाई पढाइ
लेखाइमा लगाउनुका साटो भनसुन गर्न जानेसँग नै झैझगडा गर्ने गरेको बथनाहाका
सतेन्द्र यादवले बताए ।
यता जिल्ला महिला तथा बालबालिका कार्यालय र
बाल अधिकारकर्मी सङ्घसंस्थाहरु पटकपटक गरिब, विपन्न तथा पिछडिएका
बालबालिकालाई पढाइ लेखाइका लागि आवश्यक कापी, किताब, पोसाक, छात्रवृति र
विद्यालयसम्म जाने वातावरण बनाइदिए पनि केही दिन पढ्ने तर फेरि यस्तै
प्रकारका काममा लाग्ने गरेको समेत देखिएको छ ।
जिल्लाका सीमा नाकामा बस्ने हुनेखानेका
बालबालिका गाउँ बस्तीमा बस्दै बस्दैन भने आर्थिक रुपले कमजोर रहेका
प्रायःसबै घरका अभिभावकहरु पनि पढाइ लेखाइका महत्व नबुझेर पढाइ लेखाइ गरेर
के हुन्छ भन्दै आफ्ना बालबालिकाले बिनाकाम विद्यालय जानुका साटो नेपाल-भारत
सरसामान वारपार गरेर दुई चार पैसा ल्याउने गरेकोलाई राम्रो मानेका छन् ।
त्यस्तै बालबालिकालाई काममा लगाउने
अभिभावकहरुलाई बालबालिकाको अधिकारको कुरा गर्दा कुरा गर्नेलाई नै मेरो घर
चलाइदिनु र हाम्रो बालबालिकाले गर्ने कामकाज गरिदिनु हामी तपाईंले भने
जस्तै गर्छु भनेर पनि जवाफ दिने गरेको मानवअधिकारकर्मी ईश्वरी काफ्लेले
बताउनुभयो । रासस
कारागारबाट बन्छ अपहरण र फिरौती योजना Mahottari
|
महेशकुमार
दास/नयाँ पत्रिका
महोत्तरी, २१ चैत जलेश्वर कारागारबाट अपराधका योजना बन्ने गरेको खुलेको छ । केही समयअघि अपहरण गरी फिरौती लिएर हत्या गरिएका विद्यार्थी पंकज यादव र धनुषा रमैदया भवाडीका किशोरी यादव हत्याको योजना जलेश्वर कारागारबाट बनेको खुलेको छ । दुवै हत्या र अपहरणका घटनामा जलेश्वर कारागारमा कर्तव्य ज्यानको सजाय भोगिरहेका भारतीय अपराधीको हात रहेको प्रहरीको दाबी छ । विहारको सितामढी जिल्लाअन्तर्गत पर्ने हनुमान गाउँ घर भएका भारतीय नागरिक शशीनाथ झा दुवै हत्याकाण्डका मुख्य योजनाकार रहेको धनुषाका प्रहरी उपरीक्षक वसन्तकुमार पन्तले जनाएका छन् । झाले फिरौती रकम संकलन गरी संगठित अपराधलाई मजबुत पार्न हत्या गराएको अनुसन्धानले देखाएको प्रहरीको भनाइ छ । पंकज हत्याको अनुसन्धान गर्न धनुषा प्रहरीले गठन गरेको टोलीका अनुसार पछिल्लो तीन महिनामा दुईजनाको अपहरणपश्चात हत्या गरिएको घटनासम्बन्धी योजना जलेश्वर कारागारबाट बनेको हो । झाकै योजनामा महोत्तरीको सुन्दरपुर-१ मगरथानाका विद्यार्थी पंकज यादवको अपहरणपछि हत्या भएको थियो । त्यस्तै धनुषाको रमदैया भवाडी घर भएका किशोरी यादवलाई ट्रकसहित अपहरणपछि हत्या गरिएको जनकपुरका प्रहरी वरिष्ठ उपरीक्षक शिव लामिछानेले बताए । झा १६ पुस ०६२ मा एक बालकको हत्या गरेपछि जलेश्वर कारागारमा सजाय काटिरहेका छन् । पक्राउ परेका अभियुक्त यसअघि कर्तव्य ज्यान, अपहरण र डाँकाको मुद्दामा कारागार सजाय भोगेर मुक्त भएका थिए । प्रहरी उपरीक्षक वसन्त पन्तले भने, 'कारागारमा रहेका झाले ललित मिश्रासित सम्पर्क गरी आपराधिक गतिविधिका योजना बाँड्दै आएका थिए । मिश्राले भने, 'स्वामी भनिने उमेश यादवमार्फत् गणेशकुमार सिंह र कृष्ण पूर्वेलाई हत्याका सहयोगीको रूपमा परिचालन गर्दै आएको भेटियो ।' झाले एक लाख ३४ हजार दिएर अपहरण गरी फिरौती उठाएर पंकजको हत्या गर्न लगाएको प्रहरीको भनाइ छ । त्यस्तै किशोरीलाई भने १३ पुसमा ना.३ख ५५८७ नम्बरको मालबाहक ट्रकसहित अपहरण गरेका थिए । उनको भक्तिपुर-६ स्थित जंगलमा घाँटी रेटेर हत्या गरिएको थियो । शव झन्डै एक महिनापछि १० माघमा मात्र फेलापरेको थियो । प्रहरीले अपहरणमा परेको ट्रक चलाइरहेको अवस्थामा भारतीय नागरिक ऐनुल राइनलाई आइतबार भिट्टामोडबाट पक्राउ गरेको छ । यादवको हत्यापछि रौतहटको बरगिनिया नाकाबाट ट्रकलाई भारतको सितामढीमा स्वामिजी भनिने उमेश यादव, ललित मिश्रा र ऐलुन राइनको जिम्मा लगाइएको अनुसन्धानमा संलग्न प्रहरी नायव उपरीक्षक नरेन्द्र उप्रेतीले बताए । सोही घटनामा संलग्न भएको आशंकामा प्रहरीले गणेशकुमारसिंह महतो र कुशेश्वर ठाकुरलाई पनि पक्राउ गरेको छ । किशोरी हत्यामा संलग्न गिरोहले नै पत्रकार उमा सिंहको समेत हत्या गरेको प्रहरीको भनाइ छ । पत्रकार सिंह हत्याकाण्डका प्रमुख योजनाकार भने स्वामिजी भनिने उमेश यादव भएको प्रहरीले जनाएको छ । जनकपुरबाट अपहरणमा परेका महोत्तरी सुन्दरपुर-१ का २२ वषर्ीय पंकज यादवको शव महोत्तरीको अड्ढार-४ स्थित रातो खोलानजिक चार फिट खाल्डो खनी गाडेको अवस्थामा फेलापरेको थियो । पंकजलाई गणेश महतोसहितका पाँच-सातजनाको समूहले लागुऔषध सेवन गराई अपहरण गरेको प्रहरी प्रतिवेदनमा उल्लेख छ । |
Subscribe to:
Posts (Atom)