सूचनाको लागि संघर्ष गर्दै दलित समुदाय


सूचनाको लागि संघर्ष गर्दै दलित समुदाय

नविनकुमार नवल
महोत्तरी

महोत्तरी जिल्लामा बसोबास गर्ने दलित समुदायहरु आफुले पाउने सेवा सुविधाको बारेमा सूचना लिन अहिले पनि अग्रसर नभएको देखिएको छ । त्यही सार्वजनिक निकायले स्वस्फूर्त निकाल्नुपर्ने सूचना समेत गोप्य राख्ने गरेका छन् । 
सूचनाको हक सम्बन्धि जानकारी अभावको कारणले धेरै दलित समुदायहरु चाहँदाचाहँदै पनि सूचना माँग गर्न नगरेको देखिएको छ । जलेश्वर नगरपालिका वडानं. १ बस्ने ३५ वर्षिय शिवकुमार रामले कानुन धेरै बनेको सुनेको तर कार्यान्वयन नहुँदा समस्या देखिएको बताउनुभयो । उहाँले आफुले जिताएको दलित सदस्यलाई सूचनामा पहुँच छैन भने आफुहरुको कहाँबाट पहुँच हुन्छ प्रतिप्रश्न गर्नुभयो । कुनै पनि निकायमा आफुलाई चाहिएको सूचना माँग गर्नुभएको छ  भन्ने प्रश्नमा उहाँले मेहनत मजदुरी गरेर घर चलाउनुपर्ने वाध्यताले आफुहरुलाई कुनै सूचनासंग मतलव नभएको बताउनुभयो ।  
सोही वडाका ४२ वर्षिय किसुन पासमानले वडामा आएको विभिन्न योजनाहरुको बारेमा मौखिक जानकारी पटक पटक माँग्ने गरेको बताउनुभयो । सुचना माँग गरेपनि कहिल्यै पनि आफुहरुलाई राम्रोसंग जानकारी नदिने गरेको गुनासो गर्नुहुदै भन्नुभयो,‘मौखिक जानकारी माँग्न लाग्छ उनीहरुको सम्पत्ति लिन हामीहरु आएका छौं ।’
आफुहरुलाई अधिकारबारे धेरथोर थाहा भएपनि दलितको नाउँमा दलितकै केही टाठावाठाहरुले सूचना माँग गरी त्यसको प्रयोग÷उपयोग र दुरुपयोग गर्ने गरेको बताउनुहुदै जलेश्वर नगरपालिका वडानं. २ का युवा विनोद पासीले भन्नुभयो, ‘सूचनाको हक र त्यसको शक्तिको बारेमा जबसम्म दलित समुदायका सबैलाई थाहा हुदैन् तवसम्म जति कानुनहरु ल्याएपनि कागजको खोस्टो मात्रै हुन्छ ।’
दलित समुदायमा आज कमाउने र आजै खाने परिपाटी रहेको देखिन्छ । कमाएको पैसा माँस, मदिरामा नै उनीहरु खर्च गर्छन् । उनीहरुलाई भविष्यको कुनै योजना नभएको हुनाले पनि ति समुदायमा कुनै पनि सूचनाको आवश्यकता नभएको देखिएको साझा आवाज परियोजनाका फिल्ड अधिकृत सुरेश दासले वताउनुभयो । उहाँले भन्नुभयो, ‘दलित समुदायहरुको आत्मवल कमजोर भएको कारणले पनि उनीहरु न त सूचनाको माँग गर्ने गरेको छ न त उनीहरुलाई यसको आवश्यकता नै रहेको देखिन्छ ।’
गरिबी, अशिक्षाको कारणले दलित समुदायहरु आफुलाई कमजोर वर्ग मान्ने गर्छन् । सोही मानसिकताले ग्रसित हुदै आत्मवल कमजोर बनाएको तर्क गर्नुहुदै दासले जबसम्म उनीहरुमा पढनुपर्छ, केही गर्नुपर्छ भन्ने भावनाको विकास हुदैन् तवसम्म सूचनाको पहुँचमा शुन्यता नै रहने दावी गर्नुभयो । उनीहरुको जब शिक्षामा पहुँच हुन्छ त्यसपछि आफै उनीहरुमा सुचनाको हकको जानकारी भई सूचनाको पहुँच बढने साझा आवाजका कार्यकर्ता दासको स्विकारोक्ति रहेको थियो । 
जलेश्वर नगरपालिका वडानं. २ का वडाध्यक्ष वरुण दाहालले आफुहरुको वडामा आउने सम्पूर्ण योजना, परियोजना र कार्यक्रमहरुको बारेमा सबैलाई जानकारी गराउने गरेको बताउनुभयो । उहाँले यसक्षेत्रमा कुनै पनि समुदाय र वर्गबाट लिखित सूचना माँग गर्ने अभ्यास नरहेको बताउनुहुदै दलित समुदायबाट लिखित सूचना माँग्नेको अवस्था शुन्य रहेको जानकारी दिनुभयो । 
महोत्तरी गाउँपालिका वडानं. २ अनैठाका ५५ वर्षिय पल्टु सदासंग आफ्नो टोलमा भइरहेको विकाससहित अन्य कामहरुको जानकारी चाहिएको खण्डमा कसरी जानुहुन्छ भन्ने सोध्दा उहाँले यसको लागि नेता तथा ठुलावडा मान्छेसंग सम्पर्क गर्ने गरेको बताउनुभयो । आफुहरुलाई कुनै जानकारी चाहियो भने नेताकहाँ पुग्छौ उनीहरुले नै भनेपछि आफुहरुलाई विकास निर्माणदेखि लिएर अन्य जानकारीहरु प्राप्त हुने गरेको उहाँको भनाई थियो । 
सूचनाको हकको बारेमा स्थानीयहरुलाई जानकारी नभएपनि स्थानीयतहका पदाधिकारीहरु कर्मचारीहरु भने जानकार छन् । उनीहरुले मौखिक वा लिखित रुपमा सूचना माँग गर्ने सूचनादाताहरुलाई कुनै योजना दिएर आफ्नो वशमा पार्ने गरेको स्थिती समेत महोत्तरीमा देखिएको छ ।
महोत्तरी गाउँपालिका वडानं. २ चमारवस्तीका ३० वर्षिय युवा इन्द्रजित चमारले वडा कार्यालयमा पटक पटक सामुदायिक भवन, दलित उत्थान कार्यक्रमबारे मौखिक जानकारी माँग गरेपछि उनलाई चुप गराउन एउटा कार्यक्रम दिएको देखिएको छ । उनलाई गाउँपालिकाको सहयोगमा वडा कार्यालयले दलितवस्तीमा रहेको महारानी स्थानको मरम्मत सम्भारको लागि बजेट दिएपछि अहिले उनी चुप लागेको स्थानीयहरुको भनाई रहेको छ । तर युवा इन्द्रजितले त्यस्तो नभई आफुले काम गर्ने भनेपछि काम दिएको बताउनुहुदै आफुले पटक पटक मौखिक रुपमा विभिन्न योजनाहरुको सूचना माँग गरेको स्विकार्नुभयो । 
दलित समुदायमा व्याप्त गरिबीले गर्दा उनीहरुलाई कार्यालय जानुपर्ने समय नै हुदैन् । उनीहरु नगई नहुने अवस्था आएपछि मात्रै कामकाजको लागि कार्यालय जाने गरेको महोत्तरी गाउँपालिकाका ४० वर्षिय वैद्यनाथ रामले बताउनुभयो । उनीहरु आ–आफ्नै रोजगार र काममा व्यस्त हुने गरेको कारणले सूचना माँग्न नसकिएको बताउनुहुदै वैद्यनाथले भन्नुभयो, ‘हाम्रा समुदायका मान्छेहरु बढी मौखिक रुपमा सूचना माँग्ने गरेको देखिएको छ । तर मौखिक रुपमा पनि सबैको सूचनामा पहुँच पुगेको अवस्था छैन् ।’
दलित समुदायमा व्याप्त गरिबी, अशिक्षा, जनचेतना अभावको कारणले पनि सूचनाको पहुँच नभएको देखिएको छ । संविधानले धारा २७ मा सूचनाको हकलाई मौलिक हककै रुपमा समावेश गरेपनि दलित समुदाय त के अन्य समुदायहरुको पनि उचित पहुँच नभएको देखिएको छ ।
पहुँच पुगेपनि सूचना अधिकारी तथा कार्यालय प्रमुखहरुले सूचना लुकाउने परिपाटीको कारणले समयमा सूचना समेत नदिने गरेको देखिएको छ । महोत्तरी गाउँपालिकाका सूचना अधिकारी मो.जयनुद्दिन अन्सारीले मौखिक रुपमा सूचना माँग गरिएपनि दलित समुदायबाट लिखित रुपमा अहिलेसम्म आफुसंग कुनै सूचना माँग नगरिएको बताउनुभयो । दलित समुदायभन्दा बढी राजनीतिकरुपमा सक्रिय अन्य समुदायका मान्छेहरु लिखित रुपमा सूचना माँग गरिरहेको वताउनुहुदै सो संख्या पनि औलामा गन्न सकिने रहेको बताउनुभयो । उहाँले राजनीतिक रुपमा दुईजनाले लिखित रुपमा गाउँपालिकाको योजनाहरुको बारेमा जानकारी माँग्नुभएको थियो र हामीले सो दिएको जानकारी दिनुभयो । 
महोत्तरी जिल्लाको सिमामा बसोबास गर्ने मनरासिश्वा नगरपालिका वडानं. १० मधवा मुसहरवस्तीका कसैले पनि अहिलेसम्म कुनै सूचना माँग गरेको देखिएको छैन । लिखित त टाढाको कुरा हो, उनीहरुले आफ्नो समस्या समाधानको बारेमा भन्न समेत हिच्किचाउँछन् । समय समयमा नेपाली र भारतीय दुवै सुरक्षा निकायबाट प्रताडित रहँदै आएका सो वस्तीका ३८ वर्षिया कलसिया देवीले हामीहरुको आवाज कसैले सुन्ने नगरेको बताइन । वडा कार्यालयमा केही कुराको लागि गयो भने कुरै नसुनी आफुहरुलाई भगाइदिने गरेको गुनासो गर्नुहुदै उहाँले भन्नुभयो, ‘जति अधिकार आएको भनिए पनि आफुहरुको लागि भने केही छैन् सधै सिमामा बसेर भारतीय र नेपाली सुरक्षाकर्मीको गाली खानु नै हाम्रो नियती बनेको छ ।’
सोही ठाउँका ४५ वर्षिय जोगिन्द्र सदाले लिखित रुपमा सूचनाको बारेमा जानकारी लिँदा मौखिक रुपमा केही सोध्दा पनि जवाफ नदिने हाम्रा जनप्रतिनिधिहरुले लिखित रुपमा कसरी जवाफ दिन्छन् गुनासो गरे । एक त आफुहरु पढेका पनि छैनौ कसरी लिखित रुपमा सूचना माँग्नु सदाको गुनासो थियो । 
जलेश्वर नगरपालिका वडानं. १ का वडाध्यक्ष अनिलकुमार झाले जिल्लाको सदरमुकाम भएकोले जलेश्वर नगरपालिकाका दलितहरु अन्य ठाउँको तुलनामा केही जानकार भएको बताउनुहुदै वडाका योजनाहरुको बारेमा सोधपुछ गर्दा आफुले पनि जानकारी दिने गरेको बताउनुभयो । संविधानले नै सूचनाको हकलाई मौलिक हकको रुपमा समावेश गरेपनि लिखित सूचना माँगको परम्परा भने नबसेको तर्क गर्नुहुदै उहाँले मौखिक सूचना माँग भने बढी गरिएको बताउनुभयो । 
मटिहानी नगरपालिकाका प्रमुख हरिप्रसाद मण्डलले नगरपालिकामा सूचना माँग गर्नेहरुको संख्या बढेपनि दलितहरुको संख्या भने नबढेको बताउनुभयो । दलितहरु अहिले पनि मौखिक रुपमै सूचना माँग्ने गरेको बताउनुहुदै आगामी वर्षदेखि आफुहरुले दलित युवाहरुलाई लक्षित गर्दै सूचनाको हक र त्यसको प्रयोगबारे तालिमहरु सञ्चालन गर्ने सोचमा रहेको जानकारी दिनुभयो । यसवर्ष पनि सूचनाको प्रयोगको बारेमा कार्यक्रमहरु भए तर दलित समुदायलाई नै लक्षित गरी कार्यक्रम नगरिएको उहाँको भनाई थियो । खास गरेर दलित र मुस्लिम समुदायहरुलाई वालश्रम, सीपमूलक तालिम तथा विभिन्न ठाउँहरुमा सार्वजनिक सुनुवाई समेत गरिएको उहाँले जानकारी दिनुभयो ।  
दलित समुदायहरुको चेतनास्तरमा वृद्धि नभएसम्म र उनीहरुको शिक्षामा पहुँच नभएसम्म लिखित रुपमा सूचनाको माँग गर्ने कागजमा मात्रै सिमित रहने देखिन्छ । सूचनाको हक सम्बन्धी ऐन २०६४ को दफा ६ ले सार्वजनिक निकायले आफ्नो कार्यालयमा रहेको सूचना प्रवाह गर्ने प्रयोजनको लागि सूचना अधिकारीको व्यवस्था गर्नेछ भन्ने उल्लेख गरिएको छ । त्यसैले धेरै कार्यालयहरुले नामको लागि मात्रै सूचना अधिकारी राखेको देखिन्छ । कारण सोही दफाको उपदफा २ मा सुचना प्रवाह गर्ने प्रयोजनको लागि प्रमुखले आफ्नो कार्यालयमा रहेको सूचना नियमित रुपमा सूचना अधिकारीलाई उपलब्ध गराउनु पर्ने उल्लेख गरेको छ तर सुचना अधिकारीले सम्पूर्ण कार्यालयको गतिविधिबारे जानकारी नै हुदैनन् ।
हरेक कार्यालयहरुले आफ्ना गतिविधिहरु सार्वजनिक गर्नुपर्ने कानुन रहेपनि उनीहरु कानुनको पालना नै नगरेको देखिएको छ । उनीहरुलाई पनि समग्र सूचनाको अभाव रहेको अवस्थामा स्थानीयबासीहरुले सूचना पाउन सास्ती रहेको नेपाल पत्रकार महासंघ महोत्तरी शाखाका उपाध्यक्ष नागेन्द्रकुमार कर्णले बताउनुभयो । कर्णले भन्नुभयो,‘स्थानीय पालिकाहरुले कुनै वडाध्यक्षलाई सूचना अधिकारी बनाएको हुन्छ तर उनीहरुलाई सबै सूचना समेत हुदैन् यस्तो अवस्थामा सूचना सहज रुपमा प्राप्त गर्न कठिनाई हुन्छ ।’
जलेश्वर नगरपालिका वडानं. २ का युवा जितेन्द्र पासमानले तत्कालिन जिल्ला विकास समिति, जलेश्वर अस्पतालसहितका कार्यालयहरुबाट लिखित रुपमै सुचनाको हकको प्रयोग गर्दै सुचना माँग गरेको र प्राप्त पनि गरेको जानकारी दिनुहुदै तिनजनालाई सुचनाको हकको प्रयोग गर्दै सुचना माँगमा सहयोग समेत गरेको बताउनुभयो । कतिपय अवस्थामा सुचना दिन अधिकारीहरुले आलटाल गर्ने गरेकोले झण्झटिला लाग्ने हुँदा धेरैले यसको प्रयोग नगर्ने गरेको बताउनुहुदै युवा पासमानले भन्नुभयो,‘शुरुमा झण्झटिला लागेपनि प्रयोग गर्दै जाने हो भने सहज पनि छ ।’ 
अहिले विभिन्न सामाजिक सञ्जालहरु मार्फत पनि सूचना सम्प्रेषण गरेर सूचनाको हक प्रयोग गर्न सकिएपनि पालिकाहरुको वेवसाइट महिनौसम्म अपडेट नहुने, सूचनाहरु लुकाउने परिपाटीको कारणले पनि सूचनाको पहुँचमा दलित समुदायहरुलाई मात्रै नभई अन्य समुदायको पनि पहुँच नभएको स्थिती विद्यमान रहेको छ । 
महोत्तरीका प्रमुख जिल्ला अधिकारी सुर्यवहादुर खत्रीले सुचना नै शक्ति हो वताउनुहुदै सूचनाको हक नागरिकको जीवनशैलीसंग आवद्ध भएकोले यसलाई उपयोग गर्नुपर्ने वताउनुभयो । उहाँले यो हकको बढी प्रयोग मिडियाकर्मीहरुले गरेपनि अरुलाई पनि यसको बारेमा सुुसुचित गर्न आफुले भुमिका खेल्ने जानकारी दिनुभयो । उहाँले आपूmले यसको लागि जिल्ला समन्वय समितिको संयोजनमा सम्पूर्ण पालिकाका पदाधिकारीहरुलाई बोलाएर सूचनाको हकलाई सहज गर्न आग्रह गरेको वताउनुभयो ।
जिल्ला समन्वय समिति महोत्तरीका संयोजक सुरेशप्रसाद सिंहले पालिकाहरुमा सूचना अधिकारी भएपनि उनीहरुलाई धेरै काम गर्नुपर्ने वाध्यताले गर्दा सुचनाको हकमा असहजता भएको स्विकार्नुभयो । उहाँले यसको लागि जवसम्म छुट्टै सूचना अधिकारी हुदैन् तवसम्म समस्या रहने वताउनुहुदै सुचनामा सबैको पहुँचको लागि पहल गरिरहेको जानकारी दिनुभयो । 
#Suchna ko haq#Mahottari#Dalit#Navin Nabal#Mag#Felloship

कूलत छुटाउन चाहन्छन् दलित बालकहरुका अभिभावक


कूलत छुटाउन चाहन्छन् दलित बालकहरुका अभिभावक
कृष्णाकुमारी महासेठ
महोत्तरी

महोत्तरी जिल्लाको एकडारा गाउँपालिका वडानं. ३ मा बाटोको छेउमा रहेको पिपलको बोट मुनि १३ वर्षिय आकाश राम (नाम परिवर्तन) खैनी माडदै थिए । जेष्ठ महिनाको गर्मीमा घाम छल्न छहारीमा बसेका उनी खैनी माँडिसकेपछि आफु पनि खाए र सोही ठाउँका साथी ११ वर्षिय श्याम सदा (नाम परिवर्तन) लाई पनि दिए । काम गर्दा थाकेपछि केही छिन सुस्ताएर खैनी खाँदा आफुलाई स्फूर्ति आउने बताउँदै आकाशले विगत ३ वर्षदेखि खैनी खाँदै आएको बताए । उनीहरु पढाई छाडेर घरमा सघाउनको लागि आर्थिक प्रयोजनको लागि विभिन्न कामहरु गर्दै आएका छन् ।
श्यामले पनि साथीभाईहरुको लहैलहैमा लाएर एकवर्षदेखि आफुले खैनी खाँदै आएको बताउँदै यसबाट केही नहुने बताए । उनले घरमा बुवासहित छिमेकका धेरै काका तथा दाजुहरुले पनि खैनी खाने गरेको बताए । सो गाउँपालिकाको भटौलिया, अजमरपट्टी र पर्सामा गरी ५० भन्दा बढी यस्ता बालकहरु धुम्रपान र मद्यपान गर्ने गरेको देखिएको सरसफाई अभियन्ता स्थानीय सुरेश दासले बताउनुभयो ।
आकाश र श्याम एउटा उदाहरण मात्रै हुन् । यसक्षेत्रका धेरै किशोर र युवाहरु धूम्रपान, मद्यपानसहित लागुऔषधतर्फ आकर्षित भई सेवन समेत गर्दै आएका छन् । भटौलियाका मुसहरवस्तीका २० देखि ३० बालकहरु यस्तो दुव्र्यशनमा फसेको देखिएको छ । कतिपय बालकहरु तथा किशोरहरु देखासिकी तथा शौकले तथा कतिपय प्रतिष्ठाका साथसाथै आफुलाई आधुनिक देखाउन ध्रुमपान र मद्यपान तर्फ आकर्षित भइरहेको एकडारा गाउँपालिकाका वुद्धिजीवी गोपाल झाले बताउनुभयो । सूर्तिजन्य पदार्थहरु तथा लागुऔषधबाट हुनसक्ने खतराकाबारेमा जानकारी छँदाछँदै देखासिकीको लहैमा लागेर बालकहरु यसतर्फ आकर्षित भइरहेको बताउनुहुदै झाले भन्नुभयो, ‘अभिभावकहरु यसतर्फ सचेत र सजग भई बालबालिकाको गतिविधिप्रति जानकार हुन जरुरी छ ।’
मटिहानी नगरपालिका वडानं. ८ का अभिभावक तथा दलित वडासदस्य दुलारी देवीले स्कुलको छेउछाउमा खुलेआम रुपमा खैनी, पराग, सिगरेट, गाँजाहरु पाइने भएकोले पनि बालबालिकाहरुमा यसको प्रयोग बढेको बताउनुहुदै अभिभावक सचेत नभएसम्म यसमा कमी ल्याउन नसकिने धारणा राख्नुभयो । उहाँले नियमहरु त बन्छन् तर लागु नहुँदा समस्यामा महिला र बालबालिकाहरु बढी पर्ने गरेको बताउनुहुदै भन्नुभयो,‘कति बालकहरु खैनी, पराग, सिगरेट, दारु खान्छन् भन्न नसकेपनि संख्या भने धेरै छ । खास गरी दलितका बालबालिकाहरु बढी यसतर्फ आकर्षित हुने देखिएको छ ।’
घरको आर्थिक स्थितीको कारणले पढनुपर्ने समयमा काम गर्नुपर्ने वाध्यताको कारणले दलित बालबालिकाहरु साथीसंगीको संगत तथा अभिभावकहरुले ध्यान नदिँदा उनीहरु यी पदार्थको प्रयोग गर्ने गरेको मनराशिस्वा नगरपालिकाका युवा रोशन मण्डलले बताउनुभयो । उहाँले बालबालिकाहरु यसतर्फ आकर्षित छन् भने युवाहरु नाइट्रोसनसहितका विभिन्न टयावलेटहरु भारतीय बजारबाट अवैध रुपमा ल्याई आफु पनि खान्छन् र विभिन्न ठाउँमा तस्करी समेत गर्ने गरेकोले यसलाई नरोके स्थिती भयावह हुन सक्ने बताउनुभयो ।
सूर्तिजन्य पदार्थ (नियन्त्रण र नियमन गर्ने) ऐन, २०६८ को परिच्छेद २ ले विद्यालयसहित विभिन्न ठाउँको वरपरको पसलहरुमा गुटखा, खैनी, सिगरेट लगायतका मद्यपान र धुम्रपानका सामग्री नराख्ने नियम बनाएको छ तर यिनको नियमन गर्ने निकायको उदासिनताको कारणले यी पदार्थ छयाप्छयाप्ती पाउने गरेका छन् । जसका कारणले बालबालिकाहरु सजिलै यसको चपेटमा आउने गरेको बुझाई मैथिल संदेश साप्ताहिकका सम्पादक नागेन्द्रकुमार कर्णको रहेको छ । 
सरकारले ऐन नियम बनाए पनि पूर्ण रुपमा लागु हुन नसकेको अवस्था विद्यमान छ । सार्वजनिक यातायात, सरकारी कार्यालय र स्वास्थ्य संस्थामा सुर्तीजन्य पदार्थ सेवन प्रतिबन्धित भएपनि अझै चियापसल,होटल,रेस्टुराँलगायत अन्य सार्वजनिकस्थलमा सुर्तीजन्य पदार्थ सेवन रोकिएको छैन् । 
सुर्तीजन्य पदार्थका रुपमा धु्रमपान वा सुर्ती सेवका लागि बनाइएको चुरोट, बिंडी, सिगार, तमाखु, सुल्फा, कक्कड, हुक्का सुर्तीलगायतलाई लिइन्छ । खैनी, गुटखा, सुर्ती वा यस्तै प्रकारका अन्य पदार्थ सेवन गर्ने कार्यलाई धु्रमपान भनिन्छ । यी पदार्थ मुखमा राख्ने, नसबाट लिने वा सेवन गरेर स्वास्थ्य जोखिममा पार्नेको संख्या बढिरहेको छ । चुरोट एवम् सुर्तीमा निकोटिन हुन्छ । चुरोटमा ७० वटा रासायनिक पदार्थ हुन्छ । जसमध्ये २० वटा पदार्थ क्यान्सरजन्य हुने गरेको जिल्ला अस्पताल जलेश्वरका चिकित्सक डा.केशर चौधरीले बताउनुभयो । डा.चौधरीले धु्रमपान तथा सुर्तीजन्य पदार्थको सेवनबाट मुख, धाँटी, श्वासनलीमा क्यान्सर हुने तथा दम, ब्रोड.काइटिस लगायतका समस्या हुने गरेको बताउनुहुन्छ । 
एकडारा गाउँपालिका वडानं. ३ भटौलियाका वडाध्यक्ष रामविलास रायले सुर्तीजन्य पदार्थप्रति केटाहरु बढी आकर्षित हुदै गएको बताउनुहुदै यसक्षेत्रको अवस्थालाई आँकलन गर्ने हो भने प्रायसः हरेक घरमा एक जना सुर्ती खाने व्यक्ति रहेको भन्न सकिने अध्यक्ष रायको भनाई थियो । काम गर्ने क्रममा मुख सुक्दा काम गर्न अप्ठयारो हुने भएकोले खैनी, परागसहित अन्य पदार्थहरु स्फुर्ति बढाउन यसक्षेत्रका वासिन्दाहरु प्रयोग गर्ने गरेको बताउनुहुदै वडाध्यक्ष रायले भन्नुभयो, ‘सुर्तीजन्य पदार्थले स्वास्थ्यमा मात्रै नभई सामाजिक र आर्थिक क्षति समेत हुने गरेको छ तर यसतर्फ सबै सचेत नभएको अवस्था देखिन्छ ।’ 
सन् २०१७ मा नेपाल सरकार सुर्तिजन्य पदार्थविरुद्धको अभियान (एचसिटिसी) ले गरेको अध्ययनले नेपालमा प्रतिवर्ष २७ हजार ८ सय जनाको मृत्यु धुम्रपान तथा मद्यपानले हुने गरेको तथ्य सार्वजनिक गरेको थियो । स्वास्थ्य तथा जनसंख्या मन्त्रालयका तथ्याँक अनुसार प्रत्येक वर्ष २५ हजार नेपालीले सुर्ती सेवनकै कारणले ज्यान गुमाउनुपरेको देखिएको छ । सुर्ती सेवनका कारण विश्वमा प्रत्येक ५ सेकेण्डमा एकजनाको मृत्यु हुने गरेको तथा वर्षेनी विश्वमा सुर्ती सेवनबाट ७० लाख मानिसको मृत्यु हुने गरेको छ । गुटखाको प्रयोग पनि हवात्तै बढेको छ । सुर्तीजन्य पदार्थ नियमन तथा नियन्त्रण सम्बन्धी कानुन बने पनि कार्यान्वयनमा आउन नसकेकोले यस्तो अवस्था देखिएको हो । 
नेपालमा ४८ प्रतिशत पुरुष र १४ प्रतिशत महिलाले चुरोट सेवन गर्छन् । राष्ट्रिय स्वास्थ्य शिक्षा तथा सूचना केन्द्र सुर्तीजन्य पदार्थ नियन्त्रण तथा स्वास्थ्य प्रबद्र्धन शाखाका अनुसार अन्य उमेर समूहमा सुर्तीजन्य पदार्थको सेवन घटदै गएको छ भने किशोर किशोरीमा भने बढेको छ । अध्ययन अनुसार सुर्तीजन्य पदार्थको प्रयोग गर्ने किशोर किशोरी १५ देखि १९ वर्ष भित्रका हुन् । ग्लोबल युथ एन्टी टोबाकोको तथ्याँक अनुसार १३ देखि १५ वर्षभित्रका २० दशमलव ५ प्रतिशतले सुर्तीजन्य पदार्थ सेवन गर्छन् । सुर्तीजन्य पदार्थले स्वास्थ्यमा पारेको गम्भीर असरलाई रोक्न सरकारले २०६८ सालमा सुर्तीजन्य पदार्थ नियन्त्रण तथा नियमन ऐन ल्याएको थियो । लगत्तै २०७१÷०७२ मा सुर्तीजन्य पदार्थ विरुद्ध नियन्त्रण निर्देशिका र सन् २०१७ मा सुर्तीजन्य पदार्थविरुद्ध महासन्धि रणनीति निर्माण गरेको थियो । 
सुर्तीजन्य पदार्थको आयात, उत्पादन, बिक्री वितरण र उपभोगलाई नियन्त्रण गरिने अभियानको रुपमा नेपाल सरकारको २०७३।१०।०६ को मन्त्रिपरिषद निर्णयबाट सुर्तीजन्य पदार्थको बिक्री वितरणको लागि अलग्गै इजाजत लिनुपर्ने व्यवस्था गरिएको छ । यस्तो इजाजत लिएर सुर्तीजन्य पदार्थको बिक्री वितरणको कार्य गर्ने व्यक्ति वा संस्थाले समेत १८ वर्ष मुनिका बालबालिका वा गर्भवती महिलालाई सुर्तीजन्य पदार्थ बिक्री गर्न वा बिक्री गर्ने कार्यमा सहभागी गराउन नपाउने गरी बिक्रीको कार्यलाई नियन्त्रित गर्ने प्रयास भएको छ । यसका साथै स्वास्थ्य संस्था, बालकल्याण गृह, अनाथालय, विद्यालय, वृद्धाश्रम, शिशु स्याहार केन्द्रलगायतका सार्वजनिक सरोकारसंस्थाको आसपासमा १०० मिटर दुरीसम्म सुर्तीजन्य पदार्थ बिक्री वितरण गर्न नपाइनेजस्ता कडा प्रावधानसहितको सुर्तीजन्य पदार्थ नियमन र नियन्त्रण निर्देशिका, २०७१ समेत कार्यान्वयनमा आइसकेको छ । यस निर्देशिकामा सुर्तीजन्य पदार्थ विरुद्धका गतिविधि सञ्चालन गर्न जिल्लास्तरमा निरिक्षकको अध्यक्षतामा र नगरपालिका तथा गाउँपालिकास्तरमा प्रमुख वा अध्यक्षको संयोजकत्वमा अनुगमन तथा नियन्त्रण उपसमिति गठन गर्ने व्यवस्था मिलाईएको छ । 
सरकारले कानुन बनाए पनि कानुन कार्यान्वयनमा चासो नदिँदा समस्या समाधान हुन नसकेको बुझाई सबैको छ । केही अगाडि मात्रै उपप्रधान तथा स्वास्थ्यमन्त्री उपेन्द्र यादवले राजधानीमा आयोजित एक समारोहमा नेपालमा सुर्तीजन्य पदार्थको नियमनको लागि उत्कृष्ट कानुन बनेपनि कार्यान्वयन र पालना नहुने गरेको बताउनुभएको थियो । 
विद्यालय वरपर यस्ता सामग्रीको बिक्री वितरण र उपभोगमा रोक लगाए पनि विद्यालयहरुमा शिक्षकहरु स्वयम्ले विद्यार्थीहरुको अगाडी यी पदार्थहरुको खुलेआम उपभोग गर्ने गरेका छन् । यसले पनि बालबालिकाहरु यसप्रति आकर्षित हुने गरेको देखिएको छ । यो कार्यमा न्यूनीकरणको लागि जिल्ला प्रहरी कार्यालय महोत्तरीले अभियान नै थालेको छ । 
सामुदायिक प्रहरी सेवा केन्द्रसंग मिलेर जिल्लाको विभिन्न विद्यालयमा पुगेर प्रहरीले धुम्रपान, मद्यपानबाट हुने शारीरिक, मानसिक तथा आर्थिक नोकसानीसहित आधुनिक प्रविधिको रुपमा भित्रिएको इन्टरनेटको प्रयोगबारे जनचेतनामूलक कार्यक्रम गर्ने गरिएको जिल्ला प्रहरी कार्यालय महोत्तरीका प्रहरी उपरिक्षक ईश्वर कार्कीले बताउनुभयो । उहाँले महोत्तरीसंग जोडिएको खुला सिमा नाकाको फाइदा उठाउँदै तस्करहरुले बालबालिका तथा महिलाहरु प्रयोग गरेर विभिन्न तस्करी गरिरहेकाले पनि यसको लागि जनचेतनामूलक कार्य गरिरहेको बताउनुहुदै पटक पटक मद्यपान र धुम्रपानको लागि ल्याइने गरिएको सामग्री प्रहरीले पक्राउ गर्ने गरेको बताउनुभयो । 
जिल्ला प्रहरी कार्यालय महोत्तरीका अनुसार आर्थिक वर्ष २०७३÷०७४ मा लागुऔषधसहित २३ जना, आ.व. २०७४÷०७५ मा ५४ जना २०७५÷०७६ मा १११ जनालाई पक्राउ गरिएको जनाएको छ । महोत्तरीमा गाँजा, स्पास्मो, डाईजापाम इन्जेक्सन, एक्सपलोन सिरफ, बु्रफेन इन्जेक्सन, लाईपलाइन इन्जेक्सन, डाइजेपाम इन्जेक्सन, नोफेनि इन्जेक्सन, नाइट्रोफेट, नाइट्रोसनजस्ता लागुपदार्थसहित उनीहरुलाई पक्राउ गरिएको हो । यसमा चोरी पैठारी गरिएको अन्य रजनिगन्धा, राजनिवास, तुलसी, गुटखाहरुहरुसहित पक्राउ गरिएकाहरुको संख्या नजोडिएको कार्यालयले जनाएको छ ।  
रजनी गन्धा र तुलसी भन्सार छली भारतबाट नेपाल भित्राउने क्रममा प्रहरीको नियन्त्रणमा Photo DPO Mahottari 

पूर्व शिक्षा अधिकारी कृष्णचन्द्र झाले बालबालिकाहरु जे देख्छ त्यही सिक्ने भएकोले पनि शिक्षकहरुले कम्तीमा पनि विद्यालयमा यस्तो कृयाक्लाप नगर्नुपर्ने सुझाव दिनुहुन्छ । स्थानीय तहको भूमिका अझ राम्रो हुनुपर्नेमा वडाध्यक्षहरु आफै धामी आफै बोक्सी बनेकोले पनि समस्या निराकरण हुन नसकेको बताउनुहुदै उहाँले अभिभावकहरु सचेत भएर यस्ता कृयाक्लाप गर्न र गराउनको लागि उठनुपर्ने वताउनुभयो । 

निःशुल्क स्वास्थ्य शिविर सम्पन्न

निःशुल्क स्वास्थ्य शिविर सम्पन्न
महोत्तरी समाचारदाता
जलेश्वर, चैत ११ गते । महोत्तरी जिल्लाको जलेश्वर नगरपालिका वडानं. ४ सुगामा सोमबार निःशुल्क स्वास्थ्य शिविर गरिएको छ । 
चित्राँस सेवा समिति सुगाको आयोजना र शशिवंशी दत्त मोती देवी ट्रष्टको सहकार्यमा चित्राँश सेवा समितिको भवनमा एकदिने विशेषज्ञ निःशुल्क स्वास्थ्य शिविर गरिएको चित्राँस सेवा समितिका अध्यक्ष विष्णुचन्द्र लालले जानकारी दिनुभयो ।
काठमाण्डौंस्थित विर अस्पताल, शिक्षण अस्पताललगायत अन्य अस्पतालमा कार्यरत विशेषज्ञ चिकित्सकहरुद्वारा गरिएको सो स्वास्थ्य शिविरमा विभिन्न वडाका विरामीहरुले स्वास्थ्य सेवा लिएको जनाइएको छ । सात जना विशेषज्ञ डाक्टरहरुको सेवा लिन विहानैदेखि शिविरमा घुँइचो लागेको थियो । 
शिविरमा देखिएको भिड

सो स्वास्थ्य शिविरमा हाड, जोर्नी तथा नशा रोग विशेषज्ञ डा.दिपक दत्त, नाक, कान, घाँटी रोग विशेषज्ञद्धय डा. हिमपाली दास र रवि महथा, युरो सर्जन डा.अमरेश कर्ण, बालरोग विशेषज्ञ डा.अमलेन्द्र यादव, दाँत रोग विशेषज्ञ डा.प्रियंवदा कर्ण, आँखा रोग विशेषज्ञ डा.विकासकुमार साहले विरामीहरुलाई उपचार गर्नुभएको थियो । 
सो स्वास्थ्य शिविरमा तिनसयभन्दा बढी विरामीहरुले स्वास्थ्य जाँचका साथसाथै निःशुल्क औषधी प्राप्त गरेको आयोजक समितिका सचिव अर्पणकुमार कर्णले बताउनुभयो । उहाँले शिविरमा ल्याव टेक्निसियन दिपेश कर्णले समेत ल्याव सेवा उपलब्ध गराउनुभएको जानकारी दिनुभयो । 
स्वास्थ्य शिविर पूर्व चित्राँश सेवा समितिको नवनिर्मित भवनलाई सर्वोच्च अदालतका पूर्व न्यायधिश कमलनारायण दासले उदघाटन गर्नुभएको थियो । 
शिविरपूर्व चित्राँश भवनको उदघाटन गर्नुहुदै सर्वोच्च अदालतका पूर्व न्यायधिश कमलनारायण दास












कर्ण कायस्थहरुको आराध्यदेव भगवान चित्रगुप्तको पुजाआजाको लागि बनाइएको सो भवनमा एउटा रुमसहित ठुलो हल बनाइएको छ । सो भवनमा सार्वजनिक पुजापाठका साथसाथै सार्वजनिक पर्व, त्योहार र शुभकार्य गरिने जनाइएको छ । 


तस्वीर ः नागेन्द्रकुमार कर्ण÷महोत्तरी समाचारदाता

स्वर्ण जयन्ती कि ‘मुख’ मिलान जयन्ती

स्वर्ण जयन्ती कि ‘मुख’ मिलान जयन्ती
नागेन्द्रकुमार कर्ण 

हालै जलेश्वर नगरपालिका वडानं. ४ सुगामा रहेको शुक्देव माध्यमिक विद्यालयले स्वर्ण जयन्ती समारोह मनाएको छ । सो जयन्तीको सेरोफेरोमा धेरै कुरा भयो धेरै कुरा गर्न पनि बाँकी छ । वास्तविकतामा हेर्दा स्वर्ण जयन्तीको अवधिभन्दा ढिलो १३ वर्षमा मनाउन कुन ‘शक्ति’ले त्यत्रो विधि ‘शक्ति’ दिएको हो जो दश दिनमै मनाउन सक्नुपर्ने ‘माइण्डेड’ दियो त्यो खोतल्न भने आवश्यक छ । स्वर्ण जयन्ती कुनै उपभोक्ता समिति गठन गरे झै कोठामा गर्ने विषय होइन भन्ने जानकारी सामान्यजनलाई पनि छ भने प्रधानाध्यापक र वडाध्यक्षलाई सिकाउनुपर्ने कुरा त पक्कै होइन होला । यद्यपी सबैको बुझाई अलग अलग हुन सक्छ तर यो आलेखमा मलाई लागेको कुराहरु भन्न चाहन्छु । भनिन्छ,‘मुण्डे मुण्डे मतिर्भिन्ना, कुंडे कुंडे नवं पयः, जातौ जातौ नवाचाराः नवा वाणी मुखे मुखे ।’
यस क्षेत्रमा पुरानो कुरालाई दोहोरयाउनु अक्षम्य मानिन्छ । पुरानो कुरा कोटयाउनुको कुनै तुक हुन्न भनिन्छ । कार्यक्रम सकियो, भयो । अरुलाई मतलव हुन्न खाली तिम्रै टाउको दुखाई किन । छोडिदेउ ति कुरा । खाटा बसेको घाउलाई किन कुरेदनुपर्यो । यावत कुराहरु सबै जनको मुखमा अर्ति झै झुण्डिएको हुन्छ । तर कतिपय कुराहरुमा भन्नुपर्छ, भन्न सक्नुपर्छ । होइन भने, सुन्नुपर्ने कुरा कसैले सुन्न पाउदैनन्, जान्न पाउने अधिकार कुण्ठित हुन्छ, भन्नुपर्ने कुरा भन्न छुटछ र त्यही भएर यो समाज पछाडि छ । हामी पछाडी छौं र यसरी नै हामी पछाडी पछौं र पारिन्छौं ।
जसरी हिरा बन्न वर्षो लाग्छ त्यसरी नै बितेको कुराहरु नयाँ पुस्ताका लागि हिरा हुन् । अब हामीलाई बुझनुपर्छ हामी हिरा खोज्ने की प्लाष्टिकमै चित्त बुझाउने । त्यही भएर नै बितेको कुरासंग केही न केही लिन सक्नुपर्छ । पहिला के ठिक थियो । कहाँ ठिक थियो । कहाँ गलत थियो । गलत थियो भने कसरी थियो । राम्रो के थियो र ति राम्रो किन नराम्रो भयो कहाँ हरायो त्यसको खोजी हुनुपर्छ । त्यसको लागि चुप भएर हुदैन् बोल्नुपर्छ । गलत भएपनि भाषा मिलाएर बोल्नुपर्छ । झक्झकाउनुपर्छ र अरुलाई यस विषयमा थप बोल्न लगाउनुपर्छ । भनिन्छ, गलतलाई गलत र सहीलाई सही भन्ने क्षमता छैन् भने तपाईको प्रतिभा र शिक्षाको हकमा प्रश्न गर्ने ठाउँ हुन्छ । अहिलेको प्राविधिक शिक्षालयको रुपमा रहेको शुक्देव माविको स्वर्ण जयन्तीलाई यही सेरोफेरोमा हेर्ने, बोल्ने र वहस गर्नु जरुरी छ ।
शुरुवातको कुरा एउटा प्रसंगबाट शुरु गरौं । स्वर्ण जयन्तीको दुई दिन अगाडी अर्थात माघ १२ गते बेलुका । नेपाल पत्रकार महासंघ महोत्तरीका अध्यक्ष कमलेश मण्डलले मलाई वधाई दिनुभयो । ल बधाई छ तिमीहरुले पढेको विद्यालयले स्वर्ण जयन्ती मनाइरहेको छ । मैले प्रतिप्रश्न गरे, स्वर्ण जयन्ती मनाउने वर्ष त धर्किएको धेरै भयो अब त हिरक जयन्ती मनाउने समय आउन लाग्न थालिसक्यो । उहाँले होइन १४ गते सोमबार शुक्देव माविले स्वर्ण जयन्ती मनाउन लागेको पत्र पठाएको छ तिमीलाई जानकारी छैन् । मैले भने मलाई त केही पनि जानकारी छैन् । उहाँले गाउँको यति ठुलो कार्यक्रम अनि तिमीलाई जानकारी छैन् । मैले पनि प्रतिकार गरे मटिहानीमा सानो कम्बल वितरण हुन्छ भने मलाई जानकारी हुन्छ तपाईलाई हुन्छ । कुराहरु यत्तिकै सिमित थियो । तर यो प्रसंगले मलाई किन किन हाँसो, आश्चर्य र दुःख तिनटै लागिरहेको थियो । म सोच्न वाध्य भए । स्वर्ण जयन्ती त महोत्सव जस्तो मनाइनुपर्नेमा चोरी चोरी किन मनाइरहेको छ । यस्तो त नहुनुपर्ने हो तर बढी सोचेर आफुले आफैलाई गलाउनुभन्दा ‘बत्ति मुनि अँध्यारो हुन्छ’ भनेर सोच्दै चित्त बुझाए ।
मलाई ठयाक्कै सम्झना त छैन् तर विद्यालय उच्च मावि भएको समयमा हुनुपर्ने हो गाउँमा स्वर्ण जयन्ती मनाउनुपर्ने भनेर हल्ला चलेको थियो । धेरैले यो विषयमा मसंग सरसल्लाह पनि गर्नुभएको थियो । सो समयमा मैले यो गर्न कम्तीमा पनि ६ महिनाको समय लगाएर वृहत रुपमा गर्न सक्नुभयो भने धेरै कुरा छुट्छ तर पनि टिम वर्क गरेर एउटा वृहत मूल समारोह समिति र त्यसको मातहतमा छुट्टाछुट्टै अन्य समितिहरु बनाएर गर्ने हो भने नसकिने होइन भनेर सल्लाह, सुझाव दिएको थिएँ । किनकी, स्वर्ण जयन्ती समारोह जत्तिको महत्वपूर्ण छ बजेटको दृष्टिकोणले त्यत्तिकै खर्चिलो पनि छ । सबैले बुझेकै हुनुपर्छ स्वर्ण जयन्ती समारोह कुनै बाजा बजार अन्तरक्रिया गरे जस्तो होइन । यो त पुस्तान्तरण जोडने एउटा ‘यज्ञ’ हो जो पूर्णाहुतिपछि पनि कालान्तरसम्म त्यसको धुँवाले समाजलाई आलोकित र पुलकित गरिरहन्छ र समाजलाई सधै ऊर्जावान भइरहन मद्दत पु¥याउँछ । तर, दुर्भाग्य भन्नुपर्छ हामीहरु विकासी बिचारधाराबाट अभिप्रेरित छौं । काम भयो सक्कियो । काम पनि कर्मकाण्डी मात्रै । झारा टार्ने उद्देश्यले । कुनै स्वार्थबाट अभिप्रेरित भएर । आफुलाई फाइदा पुग्ने मात्रै । कुनै पनि समिक्षा गदैनौं । समिक्षा त के त्रुटी पनि सुन्न चाहदैनौ । ‘मैं खाऊँ, मै लाऊ, सुखसयल वा मोज....।’
सबैले बुझेका छन् ५० वर्षमा स्वर्ण जयन्ती मनाइन्छ । ५÷६ वर्ष ढिलो हुनुलाई सामान्य मान्न सकिन्छ तर १३ वर्ष ढिलो गरी मनाइनुलाई सामान्य मान्न सकिन्न् । वरु यत्तिकै वर्ष अझ रुकेको भए ‘हीरक’ जयन्ती मनाउन सकिन्थ्यो । तर खै के कारणले हो यत्तिको वर्षपछि सो पनि हतार हतारमा मनाउनुको के अर्थ छ र ? भनिन्छ,‘मुख’ मिलेपछि जे पनि गर्न सकिन्छ ।’ ‘मुख’ मिलाई कुनै नयाँ शब्द होइन जसरी शब्दमा ‘सेटिँग’, औजारमा ‘सलाइरिन्च’ झै यो पनि प्रचलित शब्द हो । जहाँसम्म विद्यालयको स्वर्ण जयन्ती समारोहको कुरा छ तयारीदेखि लिएर कार्यक्रमसम्म हेर्दा भद्रगोल र हतार हतारमा गरिएको त्यसै देखिन्थ्यो । स्मारिका पनि स्वर्ण जयन्ती स्मारिका हो कि विद्यालयको प्रकाशन हो भन्न कठिन । तर, भन्नैपर्छ त्यो स्वर्ण जयन्ती स्मारिका कुनै पनि कदले, कुनै पनि मतले र कुनै पनि वादले हुदै होइन । यो त विशुद्ध विद्यालयको प्रकाशन हो । जसमा शिक्षकहरु र विद्यार्थीहरु आफना कुरा, गाथा राख्छन् सक्कियो । स्वर्ण जयन्ती स्मारिका भनेको सो क्षेत्रको लागि एउटा यस्तो ‘गीता, कुरान, वाइवल’ हो जो यो विद्यालयबाट पुष्पित, पल्लिवत भइ आ–आफ्ना ठाउँमा जमेको ‘धु्रवतारा’हरुको विगतको भोगाइ, वर्तमानको सोचाई र भविष्यको दिशा बदल्ने सोचले अभिप्रेरित पुष्पगुच्छा हो । पुस्ता दर पुस्ताको अध्ययनबाट, आत्माको प्रष्फुटनबाट निस्केको, आल्हादित भएको र भविष्य, वर्तमान र भूतको पनि समिश्रण हो । जो जुन क्षेत्रमा जमेको होस् सबैको साझा फुलबारी हो । यो विद्यालयबाट पढेर देश चलाउन हैसियत राख्नेदेखि लिएर गाउँमै रिक्सा चलाउनेहरुको भोगाइ हो र अहिलेको पुस्तासंग जोडिनसक्ने कडि हो । तर यसमा कहिँ पनि ति व्यक्तित्वहरुको न त आलेख छ, न त टिप्पणी छ न त कुनै कुरा नै । यो कुरा भन्दा मलाई लाग्दैन् कि मैले जुन शिक्षक, शिक्षिकाहरुबाट शिक्षा ग्रहण गरेर यहाँसम्म आइपुगे उहाँहरुलाई थाहा नहोला । स्मारिकाको के कुरा विद्यालयको प्रकाशनभन्दा पनि विद्यालय प्रशासनको यत्तिको लाचारीपन देखिएको छ कि जिवित व्यक्तिहरु एउटा सानो फोटो पनि राख्न सकिएको छैन् । मैले नबुझेको कुरा के हो भने यत्ति छिटो कार्यक्रम गर्नुपर्ने विवशता किन थियो ? के को लागि थियो ? कमाई गर्ने थुप्रै बाटाहरु हुँदाहुदै सुगाको माटोलाई नै अपमान गर्ने गरी गरिएको यस्तो ‘यज्ञ’ अनुष्ठानलाई वदनाम गर्नेहरुको फलिफाप कहिल्यै नहोला भन्नेमा म ढुक्क छु । आमिन् ।
प्रधानाध्यापक वा वडाध्यक्षलाई स्वर्ण जयन्ती सम्पन्न गराएको ‘यश’ लिनु थियो भने सोही समयमा गराएको भए पनि हुन्थयो नि । सो समयमा पनि प्रधानाध्यापक उहाँ नै हुनुहुन्थयो र एउटा पार्टीको सर्वेसर्वा वडाध्यक्ष । तर सो समयमा गराएको भएँ ‘भाग’ बढी लगाउनुपर्ने विवशता थियो होला र अहिले सर्वेसर्वाको दम्भ भएपछि पुगियो । एक पन्थ दुई काज । तर मलाई दुःख छ प्रदेश नम्बर २ का प्रदेश प्रमुखलाई के सोचले यस्तो अशोभनिय कार्यक्रममा ल्याइपु¥यायो भन्ने प्रश्न । उहाँका सल्लाहकारहरु खाली तलव लिएर बसेका छन् कि केही सल्लाह पनि दिइरहेका छन् बुझनै कठिन भयो । देशका पहिलो राष्ट्रपति डा.रामवरण यादव कुनै पनि कार्यक्रमको निम्तो स्विकार्नुभएँ पनि विवादको हल्का गन्ध आउने वित्तिकै क्यान्सिल गर्नुहुन्थ्यो तर हाम्रै गाउँका प्रदेश २ का राष्ट्रपतिलाई त्यस्तो गन्ध थाहा नभएको होला मेरो मानसपटलले मान्न तयार छैन् । उहाँ आफैले आउने ढिपी लिनुभएको हो भन्ने अर्के कुरा हो तर कार्यक्रमको अव्यवस्था र अक्षमयतालाई हेर्दा मजस्तो सानो सञ्चारकर्मीले लज्जित महसुस गर्नुपर्यो भने झन उहाँलाई कस्तो भयो होला । गाउँघरको कुरा हो भनेर उहाँले चित्त बुझाउनुभएको छ भने उहाँको त्यो महानता होला तर आगामी दिनहरुमा प्रदेशमा कुनै पनि यस्ता कार्यक्रमहरुमा उहाँको गरिमालाई ख्याल गरेर उपस्थिती गराइदिन म उहाँका सल्लाहकारहरुलाई विनम्र अनुरोध गर्न चाहन्छु । म पनि यही माटोमै हुर्केको, बढेकोले उहाँको इज्जत, गरिमासंग मेरो र यस समाजको पनि सरोकार भएकोले उहाँबारे म यत्तिकै भन्न चाहन्छु । पक्कै पनि उहाँको लागि मूल्याँकन गर्ने समय यो होइन तर समिक्षा गर्ने यो उपयुक्त समय हो ।
शिक्षा विनाको समाजको परिकल्पना निरर्थक छ । भनिन्छ, कि पढेर जानिन्छ कि गरेर जानिन्छ । दुवै एक अर्काका परिपूरक हुन् । केही वर्ष अगाडी यही विद्यालयमा आयोजित एक कार्यक्रममा राजनीतिक विष्लेषक सीके लालले शिक्षाको अर्थ व्यक्ति व्यक्तिबीचको सम्बन्ध, व्यक्ति र समाजबीचको सम्बन्ध, वितेको र आउने पुस्ताबीचको सम्बन्ध, यी तिनटैको मापक गर्ने र तिनटैबीचको सम्बन्ध स्थापित गर्न सक्नेलाई शिक्षा भनेर औंल्याउनुभएको थियो । उहाँको यो शिक्षाको मापक सिद्धान्तमा स्वर्ण जयन्तीको सफलता र असफलता देखाएको छ । म भन्दिन् यो स्वर्ण जयन्ती कत्तिको फलिफाप भयो तर यत्तिको मात्रै भन्छु,‘हडवडीके विवाह कनपट्टीमे सिन्दुर ।’
अन्तिममा भन्नुपर्ने धेरै कुराहरु थियो । मन भित्र धेरै उकुसमुकुस थियो । म जान्न इच्छुक छु र थिएँ आखिर सुगाको यो माटोमा त्यस्तो के छ ? यहाँको पानी र हावामा के छ ? यहाँका अभिभावक र विद्यार्थीमा के त्यस्तो क्षमता छ ? यहाँको विद्यालय, शिक्षक र शिक्षिकामा के त्यस्तो गुण छ ? र यहाँको सम्पूर्ण वातावरणमा कहाँ त्यो शक्ति लुकेको छ, जो देशको हरेक कुनाकाप्चामा यस विद्यालयका विद्यार्थीहरु आ–आफ्नो ठाउँमा आलोकित, पुष्वित र धु्रवतारा बनेर बसेका छन् । तर निरुत्तर पनि छु । यो स्मारिका र जयन्तीबाट केही पनि पाउन सकिएन । तर पनि आशावादी भने अवश्य छु । अहिले पनि हीरक जयन्ती बाँकी छ । त्यसबेला मेरो प्रश्नको जवाफ आउँला कि ? मैले यही विद्यालयबाट शिक्षा आर्जन गरेकोले नतमतस्तक भएर यो भूमिलाई, यो विद्यालयलाई र यहाँको सम्पूर्ण शिक्षक, शिक्षिकाहरुलाई .....गुरुवे नमः सहित ढोग्न चाहन्छु । मैले प्रश्न गर्ने हिम्मत गरें किनकी आज म जुन स्थानमा छु, त्यहाँ बसेर प्रश्न गरिँन् भने मलाई शिक्षा दिनुहुने गुरु, गुरुआमाहरुको अपमान हुन्थ्यो र ति अपमानवोध सहेर बस्नुभन्दा हिम्मत गर्नु वेश ठानेर प्रश्न गरेको छु । अस्तु ।

माइन्यूट पुस्तिका उपमेयरले लिए नियन्त्रणमा

माइन्यूट पुस्तिका उपमेयरले लिए नियन्त्रणमा
महोत्तरी समाचारदाता
जलेश्वर, माघ २१ गते । पटक पटक आफुखुशी एजेण्डा र निर्णयहरु राखेर आफुलाई गुमराहमा राख्दै बदनाम गर्न खोजेको भन्दै जलेश्वर नगरपालिकाका उपमेयरले बैठकको उपस्थिती पुस्तिका (माइन्यूट) नियन्त्रणमा लिएर बैठक रोकेकी छिन् ।
जलेश्वर नगरपालिकाका उपमेयर मुनचुन देवीले मेयर र कार्यकारी अधिकृत पटक पटक आफुलाई जानकारी नै नदिई माइन्यूट लेख्ने र सहिछाप गराउन थालेपछि शनिबार बसेको बैठकको माइन्युट नियन्त्रणमा लिएको जानकारी दिनुभयो ।
जलेश्वर नगरपालिकाका मेयर रामशंकर मिश्र र कार्यकारी अधिकृत अधिकृत रामुराज कडरियाले मिलेमतो गरी पटक पटक बिना एजेण्डा बैठक बोलाउने र कम्प्युटराइज्ड नामावलीमा सबैको उपस्थिती गराउने र त्यसपछि आफै प्रस्ताव निर्णय लेख्ने गरेको बताउनुहुदै आफुले सम्झाउँदा पनि अटेरी गरिएपछि माइन्युट नियन्त्रणमा लिएको जानकारी दिनुभयो ।


पटक पटक सुधार्नको लागि प्रयास गरेपनि यहि रवैया दोहोरिएपछि र वदनाममा आफु पनि जिम्मेवार बन्दै गएपछि यस्तो गर्नुपरेको बताउनुहुदै उपमेयर मुनचुन देवीले अब सह्रय नहुने वताउनुभयो ।
गाउँ नगरपालिकाको बैठक सञ्चालन सम्बन्धी कार्यविधि २०७४ को छलफल सम्बन्धी विषयमा स्पष्टमा कार्यपालिकाको बैठकमा छलफल गरिने विषयवस्तु स्पष्ट रुपले किटान गरी बैठक बस्ने मिति भन्दा २४ घण्टा अगावै छलफल गरिने एजेण्डा सहितको सूचना दिनुपर्ने प्रावधान छ । तर सो कार्यविधि अनुसार पनि आफुहरुलाई कुनै जानकारी नदिने गरेको बताउनुहुदै उपमेयर मुनचुन देवीले भन्नुभयो,‘आफुहरु यहाँ मात्रै मेयर र कार्यकारीको साझी बन्न आएका होइनौं, जनताप्रति उत्तरदायित्व पनि रहेकोले सोही अनुसार मैले गरेको हुँ ।’
उहाँले भन्नुभयो, ‘शनिबार ११ बजे हुने बैठकको लागि शुक्रबार दिउँसो १ बजे मोबाइलमा म्यासेज आउँछ तर त्यो म्यासेजमा कुनै छलफलको विषय हुदैनन् ।’ त्यसैगरी माइन्यूट रजिष्टरमा माइन्यूट लेख्नुपर्नेमा फोटोकाँपी पन्नामा सबैको उपस्थितीको हस्ताक्षर गराई कोठामा माइन्यूट लेख्ने चलन यहाँ चलाइएको छ जो आपत्तिपूर्ण रहेको उहाँको स्पष्ट गर्नुभयो ।

उपमेयर मुनचुन देवीले भन्नुभयो, ‘स्थानीय सरकार सञ्चालन ऐन अनुसार आफुलाई दिएको दायित्वबाट समेत मेयर र कार्यकारी अधिकृत मिलेर पन्छाएको छ ।’ आगामी दिनहरुमा समेत यस विषयमा आफुले बोल्ने बताउनुहुदै उहाँले नियत उनीहरुको खराब हुने र वदनाम हामी हुनुपर्ने यस्तो काम अब हुँदैन् ।
तर, जलेश्वर नगरपालिकाका कार्यकारी अधिकृत रामुराज कडरियाले कुनै पनि माइन्यूट उपप्रमुखले नियन्त्रणमा लिनु नभएको बताउनुभयो । उहाँले भन्नुभयो, ‘मैले कार्यविधि अनुसार नै बैठक बोलाउने गरेको छु । उपमेयर ज्युले भनेपछि बैठक नबसेको हो ।’
जलेश्वर नगरपालिकाका मेयर रामशंकर मिश्र तिर्थयात्राको क्रममा बाहिर रहनुभएकोले उहाँसंग सम्पर्क हुन सकेन । 

फोटो क्याप्सन ः उपमेयरलाई बैठकको लागि पठाइएको म्यासेज पत्र तथा माइन्यूटको लागि राखिएको उपस्थिती पुस्तिका ।

छात्रछात्राहरुलाई पोशाकसहित शैक्षिक सामग्री वितरण

कार्यक्रममा राजदेवी सामुदायिक सिकाई केन्द्रका अध्यक्ष गजेन्द्र गुप्ता छात्रछात्राहरुलाई सामग्री वितरण गर्नुहुदै ।
तस्वीर ः नागेन्द्रकुमार कर्ण, महोत्तरी समाचारदाता
छात्रछात्राहरुलाई पोशाकसहित शैक्षिक सामग्री वितरण

महोत्तरी समाचारदाता
जलेश्वर, माघ ८ गते । महोत्तरी जिल्लाको सदरमुकाम जलेश्वरस्थित राजदेवी सामुदायिक सिकाई केन्द्र जलेश्वरले एक कार्यक्रमकाबीच बैकल्पिक सिकाई केन्द्रका छात्रछात्राहरुलाई पोशाकसहित शैक्षिक सामग्री वितरण गरेको छ ।
जलेश्वर उद्योग वाणिज्य संघमा आयोजित कार्यक्रममा वैकल्पिक सिकाई केन्द्रका २५ जना छात्रछात्राहरुलाई स्कुल पोशाक, जुत्ता, शैक्षिक सामग्रीसहितको स्कुल व्याग वितरण गरिएको राजदेवी सामुदायिक सिकाई केन्द्रका अध्यक्ष गजेन्द्र गुप्ताले जानकारी दिनुभयो ।
जलेश्वर नगरपालिका र युनिसेफको सहयोगमा सो सामग्रीहरु वितरण गरिएको बताउनुहुदै अध्यक्ष गुप्ताले भन्नुभयो,‘सामग्री पाएपछि छात्रछात्राहरुको पठनपाठनमा नियमितता हुने आफुहरुको विश्वास रहेको छ ।’
कार्यक्रममा शिक्षा विकास तथा समन्वय इकाई महोत्तरीका शाखा अधिकृत अरुणशंकर पाठकले प्रमुख अतिथीको रुपमा बोल्नुहुदै भन्नुभयो, ‘बालबालिकाहरुलाई जुन किसिमबाट विद्यालयतर्फ आकर्षित गर्न र पठनपाठनको वातावरण निर्माण भइरहेको यो खुशीको विषय हो ।’ हरेक स्थानीय तहले यस्तै गरी निरन्तरता दिने हो भने विद्यालय बाहिर कुनै पनि बालबालिकाहरु नरहने उहाँको तर्क थियो ।
कार्यक्रममा जलेश्वर नगरपालिका वडानं. २ का वडासदस्य बलविर गुप्ता, गणेश प्राथमिक विद्यालयका प्रधानाध्यापक विष्णुकुमार चौधरी, रंजित चौधरी, सञ्चारकर्मी सञ्जित मण्डललगायतका वक्ताहरुले आ–आफ्नो मन्तव्य राख्नुभएको थियो ।

कैदी बन्दी स्थानान्तरण हुन थाले

कैदी बन्दी स्थानान्तरण हुन थाले

महोत्तरी समाचारदाता
जलेश्वर, माघ ६ गते । क्षमताभन्दा ४ गुणाबढी कैदीवन्दी भएपछि धनुषा र महोत्तरी जिल्लाको लागि रहेको एकमात्र कारागार जलेश्वर कारागारले कैदी बन्दी स्थानान्तरण गर्न थालेका छन् । 

बचतकर्ताको ४ करोड ८३ लाख रुपैया जोखिममा

बचतकर्ताको ४ करोड ८३ लाख रुपैया जोखिममा

महोत्तरी समाचारदाता
जलेश्वर, माघ ६ गते । जिल्लाको सदरमुकाम जलेश्वरमा पत्रिका पसल सञ्चालन गर्दै आउनुभएका महादेव दास अहिले आफुले जम्मा गरेको रकम फिर्ता होला÷नहोला भन्ने पिरले सताएको बताउनुभएको छ । उहाँ जस्ता सयौं जना आफुहरुले जम्मा गरेको रकम फिर्ता होला÷नहोला भन्ने भन्दै निराश हुन थालेका छन् । 
बचतकर्ताबाट संकलन गरिएको ४ करोड ८३ लाख रुपियाँ अपचलन गरेको आरोपी पिपुल्स हेल्पफुल बचत तथा ऋण सहकारी संस्था जलेश्वरका सञ्चालक समितिका पदाधिकारीलाई जिल्ला अदालत महोत्तरीले धमाधम धरौटीमा रिहा गर्न थालेपछि बचतकर्ताहरु निरास भएका हुन् । 
पक्राउ पूर्जी जारी भएपछि अदालतमै हाजिर भइ बयान दिएर उनीहरुको थुनछेकको बहस सकिएपछि अदालतको आदेशमा धरौटीमा छुटेकाका कारण सो सहकारी संस्थामा आवद्ध १ हजार ५ सय बचतकर्ताको ४ करोड ८३ निक्षेप पनि जोखिममा परेको छ ।   
महोत्तरी जिल्ला अदालतले पिपुल्स हेल्पफुल बचतका तत्कालिन अध्यक्ष विमल आचार्यलाई ७ लाख रुपैयामा धरौटीमा छाडेका छन । उनलाई साउन ३१ गते अदालतले छाडेका थिए ।
त्यस्तै कात्तिक १४ गते बिजय ठाकुरलाई ७० हजार, कात्तिक १५ गते रामकिशोर साहलाई १ लाख, संगिता देवीलाई १ लाख, कात्तिक १६ गते चन्दन कुमार साहलाई १ लाख, सकुन्तला देवीलाई ५० हजार, कात्तिक १८ गते दुर्गा देवी स्वर्णकार, अर्जुन कुमार पाण्डे, पिताम्बर झालाई जनही १ लाख, संगिता मिश्रलाई ५० हजार, कात्तिक १९ गते अलि राजा खाँ, प्रमोद लाल कर्ण, अब्दुल कादिर खाँ, संगिता पासवान लाई जनही ५० हजार, कात्तिक २९ गते मञ्जु महासेठलाई ५० हजार, मंसिर २ गते राजु बहादुर पन्त, कान्ता पन्त, उषा पन्त, जिवछी देवीलाई जनही १० हजार, मंसिर ३ गते अम्बिका कुमारी, कविता कुमारीलाई जनही १० हजार, सुलेखा रोक्का क्षेत्रीलाई ५० हजार, श्रवण चौधरीलाई ३० हजार धरौटीमा छाडेका छन् । 
त्यस्तै, जिल्ला सरकारी वकिलको कार्यालयले जलेश्वर नगरपालिका–२ का रविन्द्रनाथ मल्लिक र वडा नम्बर ११ का राघवेन्द्र पाण्डेलाई हाजिरी गराई जमानीमा छोडेको थियो ।
४ करोड ८३ लाख रुपैयाँभन्दा बढी ठगी गरेको आरोपमा  २० एजेन्ट, सञ्चालक समितिका पदाधिकारी, ३ प्रबन्धक र क्यासियर गरि ३७ जना विरुद्ध जिल्ला प्रहरी कार्यालयले जिल्ला अदालत महोत्तरीमा ठगी मुद्दा दायर गरेको थिए । कतिपय सञ्चालकहरु पहिला नै सहकारी छोडेपनि उनीहरुले फरक फारक नगर्दा उनीहरु पनि यसमा मुछिन पुगेका थिए ।  
०७१ माघ १० गतेपछि साधारणसभा पनि नगरेपछि सहकारी शंकाको घेरामा परेको थियो ।  सहकारीले एजेन्ट परिचालन गरेर दैनिक रकम संकलन गरेको थियो । यसमा बचतकर्ताले ५० देखि २ सय रुपैयाँसम्म दैनिक बचत गर्दै आएका थिए । 
जलेश्वर–२ का पत्रिका व्यवसायी दासले पनि ०७३ चैतदेखि बचत गर्दै आएको बताउनुहुदै छोरीको बिहेमा सहज होस् भनी दैनिक रुपमा २ सय रुपैया वचत गरेका थिएँ तर बैंकका पदाधिकारीहरुलाई अदालतले धमाधम धरौटीमा रिहा गर्न थालेपछि रकम फिर्ता होला कि नहोला प्रश्न गर्नुभयो ? उहाँले भन्नुभयो, ‘मेरो सावाँ मात्र २३ हजार डुब्यो ।’ सहकारीले एक वर्षे बचतमा ४ प्रतिशत दुई वर्षेमा ७ प्रतिशत, ३ वर्षेमा ९ र ७ वर्षेमा बचतको दोब्बर दिनेजस्ता योजना अघि सारेर आफूहरूलाई फसाएको वचतकर्ताको गुनासो छ ।